(၈)
ပါရွားအမ်ဳိးသား
သာ၀ကႀကီး စလ္မားန္အလ္ဖာရစီက မိမိမြတ္စလင္မ္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ရပံုကို သာ၀က
ႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုအဗၺားစ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း
ရင္းႏွီးပြင့္လင္းစြာ ရင္ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က
ပါရွား (ယခု
အီရန္ )
ျပည္ ၊ အတ္ဆြဘဟားန္နယ္ ၊ ဂ်ဳိက္ယ္ရြာဇာတိသားတစ္ေယာက္
ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖဟာ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးႏွင့္ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဖေဖက
ကြ်န္ေတာ့္ကို
သိပ္ခ်စ္တာဗ်။ ရွိရွိသမွ် အရာေတြအားလံုးထက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔
ဆိုရမလားပါပဲ။ သူ
က ကြ်န္ေတာ့္ကို
ခ်စ္လြန္လြန္းလို႔ အိမ္ကေန ခဏတျဖဳတ္ အျပင္ထြက္တာကိုေတာင္ တစ္ခါမွ လိုလားဟန္ မျပ
ခဲ့ပါဘူး။
မိန္းမပ်ဳိေလးေတြကို သူတို႔မိဘေတြက ခ်ဳပ္ျခယ္ထားသလိုမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေဖေဖက
ကြ်န္ေတာ့္ကို မဂ်ဴစီ
(မီးကို
ခ၀ပ္ကိုးကြယ္သည့္ အယူ၀ါဒ)
အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ အေရးကိစၥေတြမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ဖို႔
တြန္းအားေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မီးေမႊးသမားတစ္ေယာက္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့အထိ ဆိုပါ
ေတာ့ေလ။
အဲဒီမီးကို အခ်ိန္မလပ္ ေတာက္ေလာင္ေနရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတာကိုးဗ်။
ေဖေဖဟာ အက်ဳိးအျမတ္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အႀကီးစား ေဆာက္လုပ္ေရး
လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္
တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ရက္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရး
လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုမွာ ေဖေဖဟာ အလုပ္တာ
၀န္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ မလွည့္ႏိုင္မျပဳႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး “
ငါ့ သားေရ
၊ ဒီေန႔ ေဟာဒီ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦးႀကီးထဲမွာ ေဖေဖ့ရဲ႕ လုပ္ငန္းကိစၥေတြႏွင့္
အေတာ္ေလး မအားမ
လပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္း ခဏေလာက္ သြားၿပီး ကူလုပ္ေပးပါဦးလားကြာ” လို႔
မႀကဳံစဖူး ေျပာလာပါတယ္။ ကြ်န္
ေတာ့္ကို ခိုင္းစရာရွိတာခိုင္းရင္းက “ ေဖေဖ့ေၾကာင့္မို႔
မင္း စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ပါႏွင့္လား သား
ရယ္။ ေဖေဖ့အတြက္ မင္းဟာ ဒီလုပ္ငန္းေတြအားလံုးထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။
ဘယ္ကိစၥတိုင္းထက္မဆို
မင္းဟာ ေဖေဖ့အတြက္ အဓိကမွ အဓိကပါပဲ” လို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေျဖသိမ့္ေပးပါတယ္။
ဒါႏွင့္ ေဖေဖ့လုပ္ငန္းကို ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္
အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္
ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ခုအနားက ျဖတ္သန္းသြားေနတုန္းမွာ အဲဒီထဲကေန
၀တ္ျပဳဆုေတာင္းသံေတြ ၾကားခဲ့ရပါ
တယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲမွာပဲ ခ်ဳပ္ျခယ္ကန္႔သတ္ထားခဲ့တာမို႔
လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္
သိပ္မသိခဲ့ရဘူးေလ။ အဲဒီလို ျဖတ္သန္းသြားရင္း သူတို႔ရဲ႕ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းသံေတြ
ၾကားေနရေတာ့ သူတို႔ေတြ
ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျပဳမူေဆာင္ရြက္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာခ်င္ေဇာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲ
၀င္သြားခဲ့ပါ
တယ္။ သူတို႔မ်ားရဲ႕ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပံုကို ျမင္ေတြ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္
အႀကီးအက်ယ္ မင္သက္အံ့ၾသခဲ့
ရပါတယ္။ သူတို႔လိုေတာင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းခ်င္မိတဲ့အထိပါပဲ။ “သူတို႔ရဲ႕
ဘာသာတရားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိ
ရိုးဖလာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘာသာတရားထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေကာင္းျမတ္ပါေပတယ္။
အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အထိ သူတို႔အနားမွာ ေနလိုက္မွျဖစ္မယ္” လို႔
ကြ်န္ေတာ္ ေရရြတ္ေျပာဆိုေနမိတယ္။ ေဖေဖ
ခိုင္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ပဲထားလိုက္တယ္။
ေရာက္မွမေရာက္ျဖစ္ပဲေလ။ ဒီ ခရစ္ယာန္သာ
သနာရဲ႕ ဗဟိုအခ်က္အခ်ာေနရာဟာ ဘယ္ေဒသမွာရွိတာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့
ဆီးရီးယားျပည္မွာပါ
လို႔ အေျဖေပးၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေဖေဖ့ဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို
ရွာေဖြဖို႔ လူေတာင္ လႊတ္ထားရတယ္ဆို
ပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ သူ႔ကိစၥအားလံုးထက္ ကိုယ့္ကိစၥက ပိုၿပီး
အေရးတႀကီးျဖစ္ေနရတယ္။ ေဖေဖ့ဆီ
ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဖေဖက “ငါ့သားရယ္ ၊ ေဖေဖ မင္းကို ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးထားလွ်က္သား
ႏွင့္ကြာ ၊ မင္း ဘယ္ဆီကို ေရာက္သြားရတာလဲ။” လို႔
တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆိုေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က
“သား
လူအုပ္စုတစ္ခုအနားကေန ျဖတ္သန္းသြားခဲ့တယ္။ သူတို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ
၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေန
ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ သာသနာ့ေရးရာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြဟာ သားကို အႀကီးအက်ယ္
စိတ္၀င္စားေစ
ခဲ့တယ္ ေဖေဖ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အထိ သူတို႔အနားမွာပဲ
သားရွိေနခဲ့တာပါ”
လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္မိပါ
တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖက “ ခ်စ္သား ၊ အဲဒီ သာသနာမွာ ေကာင္းတယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူးကြာ။
အဲဒီ သာသနာ
ထက္ မင္းရဲ႕သာသနာ ၊ မင့္မိဘဘိုးေဘးေတြရဲ႕ သာသနာကမွ ပိုၿပီး
မြန္ျမတ္ပါတယ္သားရယ္”
လို႔ ေျပာလာခဲ့
ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က
“ ဘယ့္ႏွယ္ဟုတ္စ
ေဖေဖရယ္ ၊ အဲဒီသာသနာကမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သာသနာထက္ ပိုျမင့္
ျမတ္တာပါ”
လို႔ ေစာဓကတက္မိတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေဖေဖတစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားၿပီး
ကြ်န္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲမွာပဲ ခ်ဳပ္ျခယ္ကန္႔သတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို
ခရစ္ယာန္ေတြဘက္က တိတ္တဆိတ္ ၀င္ထြက္သြားလာျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ “
ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကို ဆီးရီးယားက ခရစ္
ယာန္ကုန္သည္ေတြ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးၾကပါ”
လို႔ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို မွာထား
လိုက္တယ္။ မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ဆီးရီးယားက ခရစ္ယာန္ကုန္သည္အုပ္စုေတြ
ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္
သူတို႔ကို မွာထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးၾကပါတယ္။ “အဲဒီကုန္သည္ေတြ
သူတို႔ရဲ႕ လုပ္
ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ၿပီးျပတ္လို႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္ၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္
ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ ေခၚေဆာင္သြားဖို႔ ခြင့္
ေတာင္းေပးပါလား” လို႔ တစ္လက္စတည္း အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။
ကုန္သည္ေတြ ဆီးရီးယားကိုျပန္ဖို႔
ဆိုင္းျပင္းၾကတဲ့အခါမွာ ခရစ္ယာန္မိတ္ေဆြေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို အ
ေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျခခ်ဳပ္ခ်ထားရာကေန
ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြႏွင့္အ
တူ ဆီးရီးယားဘက္ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ ဆီးရီးယားကို ေရာက္ေတာ့ “ ဒီခရစ္ယာန္
လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း
ထဲမွာ ဘယ္သူဟာ ပညာအရွိဆံုးပုဂၢဳိလ္လဲ” လို႔
ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
“ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက အတ္
စကုဖ္ဆိုတဲ့ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ပုဂၢဳိလ္ဟာ ပညာသမာဓိ အရွိဆံုးပဲ”
လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ ပညာရွိဂိုဏ္းခ်ဳပ္ပုဂၢဳိလ္ဆီကို
သြားေရာက္ၿပီး “ကြ်န္ေတာ္
ခရစ္ယာန္ဘာသာကို စိတ္
ပါ၀င္စားတယ္။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္အတူ ဒီ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ
ေနထိုင္ၿပီး ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ အသြယ္သြယ္
ကို ျပဳစုေပးရင္း တပည့္ခံ ပညာသင္ယူပါရေစ ၊ အတူတကြ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပါရေစ” လို႔ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထား
လိုက္တယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္
အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ အတူေနျဖစ္ခဲ့
တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သီလေတြ တစ္စစီက်ဳိးပဲ့ေနတာကို
ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ လူေတြကို အ
လွဴဒါနျပဳၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသတတ္ၿပီး သဒၶါေပါက္ေအာင္လည္း ေဟာေျပာစည္းရံုးႏိုင္တဲ့
အာ၀ဇၨန္းရွင္ တစ္ေယာက္
ပါ။ အလွဴရွင္မ်ားရဲ႕ ျဖဴစင္ေစတနာ အရင္းခံႏွင့္ လွဴဒါန္းသမႈျပဳခဲ့တဲ့
စိန္ေရႊရတနာ ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကို
သူဆင္းရဲေက်ာမြဲတို႔ရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ တစ္ဆင့္ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲတာမ်ဳိး
မလုပ္ဘဲႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးရွာ အ
ျမတ္ထုတ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ စုေဆာင္းမိသြားသလဲဆိုရင္
စဥ့္အိုးႀကီးခုနစ္လံုး
ႏွင့္ ျဖည့္သိပ္ထည့္ထားရတဲ့အထိပဲေလ။ သူ႔ရဲ႕ မသမာမႈေတြကို
ေတြ႔ျမင္သိရွိခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို
အေတာ္ေလး စက္ဆုပ္ရြံရွာသြားရတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ
အဲဒီဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ခရစ္ယာန္အမ်ဳိးသားေတြဟာ သူ႔ရဲ႕စ်ာပနႏွင့္
အျခားေသာ ေ၀ယ်ာ၀စၥကိစၥေတြကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ေဆြေႏြးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ေတြကို
ဒီကြယ္လြန္သူ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈေတြကို ဖြင့္ဟေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
“သူဟာ မိတ္ေဆြတို႔
ကို အလွဴဒါနျပဳၾကဖို႔ သဒၶါေပါက္ေအာင္ စည္းရံုးသိမ္းသြင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မိတ္ေဆြတို႔ လွဴဒါန္းေပးကမ္းခဲ့
သမွ်ေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းပစၥယေတြ အားလံုးကို သူ႔ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအျဖစ္
သိမ္းပိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲသား
ေက်ာမြဲေတြကို တစ္ဆင့္ မတည္ထူေထာင္ေပးကမ္းတာမ်ဳိး လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး”လို႔
ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ “ ခင္ဗ်ား
ဆီမွာ တိက်ခိုင္လံုတဲ့
သက္ေသအေထာက္အထား တစ္စံုတစ္ရာရွိလို႔ ဒီလိုစကားမ်ဳိး ေျပာရတာလား”
လို႔ ကြ်န္
ေတာ့္ကို ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါေရာေလ။ “သူသိမ္းဆည္းထားတဲ့
အဖိုးတန္ စိန္ေရႊရတနာေတြ ထားရွိတဲ့ ေနရာဆီ
မိတ္ေဆြတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးရမလား” လို႔
ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔က “ ခင္ဗ်ားဘက္က ျပႏိုင္ရင္သာျပ
ပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုလာၾကတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေနရာကို
လိုက္လံျပသေပးခဲ့ပါတယ္။ “အဲဒီကေန ေရႊေငြေတြအ
ျပည့္ထည့္ထားတဲ့ စဥ့္အိုးႀကီးခုနစ္လံုး ထုတ္ယူခဲ့ၾကပါ” လို႔
ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေဒသခံ
ခရစ္ယာန္ေတြဟာ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အၾကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားပံုပါပဲ။ သူတို႔ဟာ
ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ရုပ္အ
ေလာင္းကို အစဥ္အလာအတိုင္း သၿဂႋဳလ္ျခင္း မျပဳၾကေတာ့ဘဲ ကားစင္တင္ကာ ေက်ာက္ခဲေတြႏွင့္
ပစ္ေပါက္ခဲ့
ၾကပါတယ္။
ခရစ္ယာန္ေတြဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး
အတ္စ္ကုဖ္ ကြယ္လြန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
မိမိတို႔ ခရစ္ယာန္အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ဖို႔ ပညာရွိဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးကို
အစားထိုး ခန္႔အပ္ထား
လိုက္ၾကတယ္။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ အဲဒီဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးဟာ တစ္ေန႔ငါးႀကိမ္
ပံုမွန္၀တ္တက္မပ်က္တဲ့ သူေတာ္
ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေလာကီေရးရာ အေဆာင္အေယာင္ေတြကို ခံုမင္
ခင္တြယ္ျခင္းမရွိဘဲ တမ
လြန္ေရးရာ ကိစၥေတြကိုသာ အထူး အာရံုစိုက္ လုပ္ေဆာင္တဲ့သူေလ။
ေန႔ညမျပတ္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္သူ တစ္
ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို အင္မတန္မွ ၾကည္ညဳိေလးစား
ခ်စ္ခင္ခဲ့မိတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့
အခ်စ္မ်ဳိး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္တုန္းကမွ အခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔အပါးမွာ
အေတာ္ၾကာၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ပါ
တယ္။ သူကြယ္လြန္သြားတဲ့အထိပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူမကြယ္လြန္ခင္မွာ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို
ဒီလို ေျပာဆိုေလွ်ာက္
ထားခဲ့တယ္။ “
ေက်းဇူးရွင္ ဆရာသခင္ႀကီးခင္ဗ်ာ ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔
ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးႏွင့္လည္း ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာႀကီးဆီကို ထာ၀ရဘုရားသခင္ထံကေန
အဆံုးအျဖတ္(ေသျခင္းတရား)
က်ေရာက္လုနီးပါး အေျခအေနဆီ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာေနၿပီလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ခံ
စားမိပါတယ္။ ဆရာႀကီး မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ပုဂၢဳိလ္ထံမွာ
တပည့္ခံပညာသင္ယူရပါ့မလဲ။ ကြ်န္
ေတာ့္ကို ဘာမ်ား မွာတမ္းေျခြခဲ့ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ။” ဆရာႀကီးက “ ခ်စ္သား
၊ ဒီအရပ္မွာ ငါ့လို သစၥာသမာဓိရွင္
ေနာက္တစ္ဦးရွိေသးတယ္လို႔ ငါမသိထားခဲ့ရဘူး။ လူေတြဟာ ပရမ္းပတာအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္လိုစိတ္
မ
ရွိၾကေတာ့တာေၾကာင့္ ပ်က္စီးေမွာက္မွားခဲ့ရၿပီေလ။ သူတို႔အေပၚ တင္ရွိေနတဲ့တာ၀န္၀တၱရားေတြကို
လ်စ္လ်ဴ႐ႈ
ေက်ာခိုင္းခဲ့ၾကၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္စြစ္လ္ဆိုတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ
ေနထိုင္အားထုတ္တဲ့ သင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္
ပါးရွိတယ္။ သူက ဘယ္သူဘယ္၀ါပါ။ ငါ့လိုပဲ ၿခဳိးၿခံေနထုိင္ အားထုတ္တဲ့ သမာဓိရွင္ တစ္ပါးလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်စ္သား ၊ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုႏိုင္ဖို႔ ႀကဳိးစားလုပ္ေဆာင္ေပေတာ့” လို႔
ကြ်န္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္မွာၾကားတယ္။ မၾကာမ
တင္ေလးမွာပဲ ဆရာႀကီးဟာ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ရရွာပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္
ေမာင္စြစ္လ္က သင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆီကို ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ရပါၿပီ။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထံပါးကို
ေရာက္ခဲ့
ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္က “
အို ေလးစားရပါေသာ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္
က သူမကြယ္လြန္ခင္မွာ ဒီက ဆရာႀကီးႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး တပည့္အျဖစ္ခံယူဖို႔ မွာတမ္းျပဳခဲ့ပါတယ္။
ဆ
ရာႀကီးဟာ သူ႔ကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့အေၾကာင္းလည္း
ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္”
လို႔ ၀င္ေရာက္ေလွ်ာက္
ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ပညာရွိသင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို
လက္ခံလိုက္ၿပီး သူ႔
အပါးမွာ ေနထိုင္ခြင္ ့ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာႀကီး
ေျပာျပခဲ့သလို တကယ္ပဲ ႀကီးျမတ္တဲ့သူဆို
တာကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ျမင္သိရွိခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္မၾကခင္မွာ သူသည္လည္း
အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ မိတ္ေဆြ
(ေသျခင္းတရား) ႏွင့္
ထာ၀ရ ဆံုဆည္းသြားခဲ့ျပန္ပါေရာေလ။ သူမကြယ္လြန္ခင္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္က “ အို
ေလးစားရပါေသာ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆရာႀကီးႏွင့္
ေတြ႔ဆံုၿပီး တပည့္အျဖစ္
ခံယူဖို႔ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးသည္လည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့
ခ်ိန္းဆိုမႈကို လက္ခံရေတာ့မဲ့ အေျခအ
ေနဆီ ဆိုက္ေရာက္ပါေတာ့မယ္။
ဆရာႀကီး မရွိေတာ့တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံု တပည့္ခံရပါ့မ
လဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မွာတမ္းစကားေလး တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ်ပဲျဖစ္ျဖစ္
မိန္႔ၾကားေပးေစခ်င္ပါတယ္”
လို႔ ထပ္မံ
ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက “ နစြီဘီးန္ဆိုတဲ့အရပ္ေဒသမွာ ငါတို႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္အတိုင္း
က်င့္ႀကံ
အားထုတ္တဲ့ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးတစ္ပါးရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕နာမည္ကေတာ့
ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္
ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး တပည့္ခံပါ” လို႔
မွာၾကားခ်က္အရ သူမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ နစြီဘီးန္က ပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ေတြ႔
ဆံုခြင့္ရဖို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ နစြီဘီးန္ကပုဂၢဳိလ္ႀကီးဆီကို ေရာက္လာၿပီး
ေရာက္ျဖစ္ရပံုအေသးစိပ္ကို ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ထံပါးမွာ အတူတကြေနထိုင္ၿပီး တပည့္ခံ ပညာသင္ယူခြင့္
ျပဳခဲ့ပါတယ္။ သူႏွင့္အတူ ေန
ထိုင္ေနရင္းက
သူသည္လည္း ယခင္ပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးလိုပဲ ျမင့္မားတဲ့ ဥာဏ္စဥ္စခန္းမွာ ရွိေနတာကို
နားလည္သိရွိ
သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီမွာ အေတာ္အတန္ၾကာတဲ့အထိ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္ေလ။
သူမကြယ္
လြန္ခင္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕
ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ အမၼဴရီယဟ္ဆိုတဲ့ အရပ္ေဒသက သင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ပါး
ဆီ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး တပည့္အျဖစ္ ခံယူဖို႔ လမ္းၫႊန္မႈေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာလည္းပဲ နာမ္အာဟာရ
ႏွင့္ျပည့္စံုတဲ့ သီလျဖဴစင္ သမာဓိရွင္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း
အာမဘေႏၱေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ (နစီြဘီးန္က ဆရာ
ႀကီး) သည္လည္း လာလမ္းအတိုင္း ျပန္သြားခဲ့တယ္။
ဒီလိုႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္ အမၼဴရီယဟ္ေဒသက ပုဂၢဳိလ္ရွိရာဆီကို ေရႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ကိုလည္း
ကြ်န္
ေတာ့္ရဲ႕ လာခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို အသိေပး ေျပာျပရတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို
သူႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခြင့္ေပးခဲ့
တာေၾကာင့္ တပည့္ခံ ပညာသင္ယူဆည္းပူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးဟာ ထူးျခားတဲ့
ဓမၼအလင္းေဆာင္ ပါရမီ
ရွင္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း အခိုင္အမာ သိခဲ့ရပါတယ္။ ပညာေရးတစ္ဖက္ႏွင့္
ေမြးျမဴေရးဘက္ကိုလည္း တစ္ႏိုင္တစ္
ပိုင္ လွည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏြားတစ္အုပ္ႏွင့္ ဆိတ္မေလးတစ္ေကာင္
စုေဆာင္းမိခဲ့တာေပါ့။
အမၼဴရီယဟ္က
ဆရာႀကီးကို ေသမင္းတမန္က ဇီ၀ိန္ေျခြႏႈတ္ဖို႔ အခ်က္ျပေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အခု
လို ေလွ်ာက္ထားခဲ့တယ္။ “ အို ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ ၊ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဆင့္ဆင့္ေသာ
လမ္းညႊန္မႈေတြႏွင့္ အခိုက္
အတန္႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ဆရာႀကီးဆီကို ေရာက္ရွိလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးကေရာ ကြ်န္
ေတာ့္ကို ဆက္လက္ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္ပုဂၢဳိလ္ဆီကို ထပ္မံ
လမ္းညႊန္ေပးဦးမွာလဲခင္ဗ်ာ။” ဆ
ရာႀကီးက “ ခ်စ္သား ၊ ငါတို႔လို သာမန္လူသား ပညာရွင္ေတြထဲက
ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကိုမွ လမ္းညႊန္
ျပသေပးစရာ မရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အင္း … ဒါေပမဲ့
နဗီတမန္ေတာ္တစ္ပါး ေပၚထြန္းလာဖို႔ သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူး
ေလ။ အဲဒီနဗီတမန္ေတာ္က သူဟာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕ နဗီတမန္ေတာ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို တရား၀င္ အ
သိေပးေၾကျငာလိမ့္မယ္။ အဲဒီ နဗီတမန္ေတာ္ဟာ တမန္ေတာ္ႀကီး အိဗ္ရာဟီးမ္ရဲ႕လမ္းစဥ္(သာသနာေတာ္)ကို
ၿပီးျပည့္စံုသည္အထိ ထပ္ဆင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူလိမ့္မယ္။
သူဟာ အာရဗ္အမ်ဳိးသားေတြထဲက ပြင့္ေပၚလာမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ စြံပလြန္ျခံေတြ ပတ္ခ်ာ၀ိုင္းေနတဲ့ အညဳိညစ္ေရာင္
ေက်ာက္သားေျမႏွစ္ေနရာအၾကားက အရပ္ေဒ
သတစ္ခု (ယဆ္ရဗ္ၿမဳိ႕) ဆီကို
ဟစ္ဂ်ရဟ္ျပဳ ေရႊ႕ေျပာင္းအေခ်ခ် ေနထိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ နဗီတမန္ေတာ္ဆီမွာ
သက္ေသလကၡဏာေတာ္ေတြ အထင္အရွားရွိပါတယ္။ သူဟာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးကမ္းတာကိုပဲ
လက္ခံရ
ယူၿပီး အလွဴဒါနအျဖစ္ ေပးကမ္းတာမ်ဳိးကိုေတာ့ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ လက္ခံရယူ သံုးစြဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔ရဲ႕ ပု
ခံုးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ
ႏုဗု၀ဟ္တံဆိပ္ေတာ္တစ္ခု ရွိတယ္ကြယ့္။ တကယ္လို႔မ်ား ခ်စ္သားအေနႏွင့္ အဲဒီ
နဗီတမန္
ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ ႀကဳိးစားေပေတာ့ကြယ္ ”
လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေသးစိတ္ လမ္းညႊန္မွာၾကား
ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီးမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္
အမၼဴရီယဟ္မွာပဲ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လက္ေနထိုင္ျဖစ္
ခဲ့ပါတယ္။ ကလ္ဘ္ေဒသကေန ျပန္လာေနၾကတဲ့ ကုန္သည္အုပ္စုတစ္ခု အမၼဴရီယဟ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
“ညီေနာင္တို႔
၊ ကြ်န္ေတာ္ အာရဗ္တိုင္းျပည္ဆီ
သြားခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပို႔ေပးႏိုင္မလား။ ခင္
ဗ်ားတို႔ကသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အာရဗ္တိုင္းျပည္ဆီ ပို႔ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ ေဟာဟိုမွာ
ကြ်န္ေတာ္ ေမြးျမဴထားတဲ့ ႏြား
မေတြႏွင့္ ဆိတ္မေလးတစ္ေကာင္ကို အဖိုးအခအျဖစ္ေပးပါ့မယ္။ ဘယ္လိုလဲ ” လို႔
ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္
တယ္။ သူတို႔က “
ျဖစ္တယ္ေလ”
လို႔ ျပန္ေျဖၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး အတူတကြ ခ
ရီးဆက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဂႏိုင္ၿမဳိင္ေခ်က်က် ရြာတစ္ရြာဆီ အေရာက္မွာေတာ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို တရားလက္မဲ့ အႏိုင္
က်င့္ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းၾကေတာ့တာပဲ။
သူတို႔ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ယဟူဒီ(ဂ်ဴး)တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ကြ်န္
အျဖစ္ ထိုးေရာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲဒီ ယဟူဒီဆီမွာ
ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စြံပ
လြန္ပင္ေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ “
အင္း … ဒီေနရာဟာ
အမၼဴရီယဟ္က ငါ့ဆရာႀကီး လမ္းညႊန္ေျပာျပခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒ
သ ျဖစ္ေနမလားပဲေလ”
လို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မတင္မက်ႏွင့္ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သခင္
ယဟူဒီအမ်ဳိးသားႀကီးဆီကို သူ႔ရဲ႕ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ဗႏူကုရိုင္
ဇြာဟ္မ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ ယဆ္ရဗ္ၿမဳိ႕သားတစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သခင္က
ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထံ
ေရာင္းခ်လိုက္ျပန္ပါတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ယဆ္ရဗ္ၿမဳိ႕ဆီ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ အို
… တကယ္ကို အံ့ၾသမဆံုးပါ
ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ် အရာအားလံုးဟာ အမၼဴရီယဟ္က ကြ်န္ေတာ့္ဆရာႀကီးရဲ႕
ေျပာျပခ်က္ေတြႏွင့္
ဒက္ထိကြက္တိခ်ည္းပဲေလ။ ဒီေနာက္ပိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္
ယဆ္ရဘ္ေျမမွာပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
တမန္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့
မိမိရဲ႕ ဇာတိေျမျဖစ္တဲ့ မကၠာဟ္ၿမဳိ႕မွာ
နဗီတမန္ေတာ္အျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္ေၾက
ျငာၿပီး တရားေတာ္ကို ေဟာေျပာသင္ျပေပးေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္တစ္ေယာက္ရဲ႕
နိစၥဓူ၀ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈေတြ
ရဲ႕ ျပင္ပကမၻာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို လွမ္းမၾကည့္အားခဲ့ဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္မို႔
တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့
ဘယ္လိုအခ်က္အလက္မ်ဳိးကိုမွ မသိခဲ့ရဘူးေပါ့။ မေရွးမေႏွာင္းဆိုသလိုပဲ
တမန္ေတာ္ျမတ္ဟာ ယဆ္ရဗ္ (ယခု
မဒီနဟ္) ၿမဳိ႕ကို ဟစ္ဂ်ရဟ္ျပဳ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။
မွတ္မွတ္ရရပဲဗ်ာ။ အဲဒီအေတာအတြင္း တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္
ေတာ္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ စြန္ပလြန္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သခင္က အဲဒီ
စြန္ပလြန္ပင္အေျခ
မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူတစ္ဦး ေရးႀကီးသုတ္ျပာ
ေရာက္ခ်လာၿပီး “ အစ္ကိုေရ ၊
ဗႏူကိုင္လဟ္မ်ဳိးႏြယ္စုေတြကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ ကြပ္မ်က္ပစ္ေတာ္မူပါေစ။ အခု
သူတို႔ေတြဟာ ကုဗားအ္မွာ
သြားေရာက္စုရံုးေနၾကတယ္။ မကၠာဟ္ကလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီမွာေလ။ သူတို႔က အဲဒီလူကို
နဗီတမန္ေတာ္
ဆိုၿပီး ဇြတ္တရြတ္ ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္” လို႔
ေျပာျပခဲ့တယ္။ အဲဒီ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္
ေတာ္ေလ မိုးႀကဳိးႀကီးႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အပစ္ခံလိုက္ရတယ္လို႔
ေအာက္ေမ့ရတဲ့အထိပဲဗ်။ စြန္ပလြန္ပင္အ
ေျခမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သခင္ရဲ႕အေပၚကိုပဲ လြင့္စင္က်သြားၿပီလားလို႔ေတာင္
အမွတ္မွားခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္
ေတာ္ စြန္ပလြန္ပင္ထက္ကေန ေအာက္ကို ဘယ္လိုဆင္းၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ေရာက္ခဲ့သလဲဆိုတာ
ေျပာမျပတတ္
ေအာင္ပါ။ “ ခင္ဗ်ား ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ ေျပာပါဦး”
လို႔ ကြ်န္ေတာ့္သခင္ဆီ သ
တင္းလာေပးတဲ့ပုဂၢဳိလ္ကို သိခ်င္ေဇာကပ္ၿပီး မေျဖမခ်င္း ေမးေနမိတယ္။
ဒီလိုေမးေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သခင္က
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲသြားၿပီး အျပင္းစားလက္သီးႏွင့္
တစ္ခ်က္ဆိုတစ္ခ်က္မွန္းသိသာေအာင္ တည္
ထိုးပစ္တယ္။ “ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သြားလုပ္စမ္း ၊ ဒီကိစၥက မင္းႏွင့္
ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ” ဆိုၿပီး ဟစ္ေအာ္ေငါက္
ငမ္းေတာ့ “ဘာမွေတာ့ မပတ္သက္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” လို႔ျပန္ေျပာျပီး
သူ႔အပါးကေန ထြက္သြားလိုက္ရပါတယ္။
အမၼဴရီယဟ္က
ဆရာႀကီး မွာၾကားခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြႏွင့္ တမန္ေတာ္ျမတ္ကို တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆး
စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္မိတာေၾကာင့္ ညေနပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္စုေဆာင္းထားတဲ့
ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ကို ယူေဆာင္ၿပီး တမန္
ေတာ္ျမတ္ စတည္းခ်ရာ ကုဗားအ္အရပ္ဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ထံကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ
အ
ပါးေတာ္မွာ ၀င္ေရာက္ခစားရင္း “ အသင္ပုဂၢဳိလ္ဟာ
သန္႔စင္မြန္ျမတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ဦးလို႔ ကြ်န္ေတာ္
သိထားပါတယ္။ အသင့္အပါးမွာ ေနာက္လိုက္တပည့္သားေတြရွိၿပီး သူတို႔ေတြထဲက
အမ်ားစုဟာ ေငြေၾကးဥစၥာ
ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ သူဆင္းရဲေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေရာေပါ့။ ဒီဟာေတြကို (စြဒကဟ္)အလွဴဒါနအျဖစ္
ေပးကမ္းခ်င္လို႔
ကြ်န္ေတာ္ ယူလာခဲ့တာပါ။ ဒီ စြဒကဟ္ေတြကို အသင္တို႔အတြက္ ေပးကမ္းတာဟာ
အျခားသူေတြကို ေပးကမ္း
တာထက္ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္ေကာင္းမြန္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္”
လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါ
တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ႏွစ္ဘ၀သခင္ ျမတ္တမန္က စြဟာဘဟ္ေတြကို “အသင္တို႔ပဲ
ယူငင္သံုးစြဲၾကကြယ္” လို႔ ဆို
ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္ ရယူသံုးေဆာင္ျခင္း မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ “
အင္း … ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ ၊ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ”
လို႔ စိတ္ထဲကေန ေရြရြတ္မိတာေပါ့ အဗ္ဒြလႅာဟ္ေရ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ မဒီနဟ္က သခင့္ဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ကို
ထပ္မံ စုေဆာင္းရျပန္တာေပါ့။ တမန္
ေတာ္ျမတ္ထံ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၀င္ေရာက္ခစားရင္း “ အသင္ဟာ
စြဒကဟ္ကို လက္ခံရယူသံုးစြဲတာ မေတြ႔ရဘူး
ေနာ္။ ဒါေတြကေတာ့ အသင့္ကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနႏွင့္ေပးတဲ့ ေမတၱာလက္ေဆာင္ေတြပါ”
လို႔ ကြ်န္ေတာ္
ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေတာ့ တမန္ေတာ္ျမတ္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ယူငင္သံုးေဆာင္ၿပီး
စြဟာဘဟ္မ်ားကိုလည္း ခြဲေ၀
သံုးေဆာင္ေစပါတယ္။ စြဟာဘဟ္မ်ားကလည္း တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္အတူ သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။ “
အင္း … ဒါ
ကေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္မႈပဲ” လို႔
စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္မိျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္
တမန္ေတာ္ျမတ္ထံကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ဟာ မိမိရဲ႕
ေနာက္လိုက္တပည့္သားတစ္ဦးရဲ႕ ဂ်နာဇဟ္ကို လိုက္လံပို႔ေဆာင္ရင္း ဗကီးအ္ဂရ္ကဒ္
သခၤ်ဳိင္းေတာ္ကို ေရာက္
ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ နံငယ္ပိုင္းႏွစ္စကို ရံုလြမ္းထားၿပီး
စြဟာဗဟ္မ်ားႏွင့္အတူ ထိုင္ေနေတာ္မူတယ္။ ကြ်န္
ေတာ့္ဆရာႀကီး ေျပာျပထားသလို တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္မွာ
ႏုဗု၀ဟ္တံဆိပ္ေတာ္ တကယ္ ရွိမရွိ သိခ်င္
တာႏွင့္ စလာမ္ဆိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ
ေနရာယူလိုက္ရတာေပါ့။ တမန္ေတာ္
ျမတ္ရဲ႕ နံငယ္ပိုင္းေလးႏွစ္စဟာ ေျပေလ်ာ့လို႔ေနတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ျမင္သြားတဲ့အခါမွာ “ အ
သင္တမန္ေတာ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို လွစ္ျပေပးပါလားခင္ဗ်ာ” လို႔
ကြ်န္ေတာ္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္
တစ္စံုတစ္ရာရာကို အတည္ျပဳခ်က္ ရယူေနတယ္ဆိုတာကို တမန္ေတာ္ျမတ္က သိေနတာပဲေလ။
တမန္ေတာ္
ျမတ္ဟာ မိမိရဲ႕ရံုထည္ကို လွစ္ဟေပးၿပီး မိမိရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ျပသခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ႏုဗု
၀ဟ္တံဆိပ္ေတာ္ကို ဖူးျမင္ခြင့္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ နဗီတမန္ေတာ္ အစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ္ အျပည့္အ၀ ယံု
ၾကည္စိတ္ခ်သြားရပါေတာ့တယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ႏုဗု၀ဟ္တံဆိပ္ေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဖိကပ္နမ္း႐ႈပ္ငိုၾကြးမိခဲ့
တယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို “ ေဟာဒီ
အေရွ႕ဘက္ကိုလာခဲ့ေလ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတာေၾကာင့္ ကြ်န္
ေတာ္ တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ
အသင့္ကို ေျပာျပသလိုမ်ဳိး တမန္ေတာ္ျမတ္ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္တာေပါ့ အေဆြေတာ္ႀကီး
အိဗ္ႏု အဗၺားစ္ေရ
လို႔ ဆိုၿပီး စလ္မားန္ အလ္ဖာရစီက ကြ်န္ေတာ့္(အဗၺဒြလႅာဟ္
အိဗ္ႏု အဗၺားစ္)ကို သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို
တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္းရင္းႀကီး
စလ္မားန္ အလ္ဖာရစီရဲ႕ ဒီရင္ဖြင့္ခ်က္ေတြကို ၾကားသိရ
ၿပီတဲ့ေနာက္ တမန္ေတာ္ျမတ္ေရာ စြဟာဗဟ္ေတြကပါ အံ့အားသင့္သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
စလ္
မားန္အလ္ဖာရစီဟာ ကြ်န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၀တၱရားေတြဘက္မွာ ႀကဳိးစားပမ္းစား
အားထုတ္ လုပ္ေဆာင္
ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗဒရ္ႏွင့္အုဟုဒ္လို ခုခံတြန္းလွန္စစ္ပြဲႀကီးေတြမွာ
ပါ၀င္မဆင္ႏႊဲႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ မိတ္ေဆြႀကီး
စလ္မားန္အလ္ဖာရစီက အခုလို ဆက္လက္ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။
တမန္ေတာ္ျမတ္က
“ အို စလ္မားန္ ၊ ကြ်န္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္
မင့္သခင္ႏွင့္ စာခ်ဳပ္
ခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ပါလား” လို႔
အႀကံျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္သခင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ေဆြး
ေႏြးညွိႏႈိင္းမႈေတြ
စတင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး စြန္ပလြန္ပင္ေပါင္း (၃၀၀)
စိုက္ပ်ဳိးေပးရမယ္ ၊ အူကီယဟ္
(ထိုေခတ္ထုိအခါက အေလးခ်ိန္တစ္မ်ဳိး)
(၄၀) ႏွင့္ ညီမွ်တဲ့ အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္မ်ဳိးမ်ိဳးေပးရမယ္ ဆိုတဲ့
အခ်က္
အေပၚ သေဘာတူညီမႈ ရရွိခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္မွတ္ေရးထိုး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီအပင္ေတြ ရွင္သန္
ဖြံ႔ၿဖဳိးဖို႔အေရး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းဆင္းရဲခံခဲ့ရတာဗ်။
ဒီအခါမွာ တမန္ေတာ္ျမတ္က “ အသင္တို႔ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ႀကီး (စလ္မားန္အလ္ဖာရစီ)
ကို တတ္အားသေရြ႕ ၀ိုင္း
၀န္း ကူညီေပးလိုက္ၾကေပါ့ကြယ္ ” လို႔
မိမိရဲ႕ စြဟာဘဟ္မ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြက စြန္ပ
လြန္ပင္စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားတက္သေရာ
၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကရွာတယ္။ ပ်ဳိးပင္ေပါက္အသန္႔
ေတြကို ေပးအပ္ကူညီၾကပါတယ္။ တစ္ဦးက ပ်ဳိးပင္ေပါက္ အပင္ (၃၀) ၊ အျခားတစ္ဦးက
အပင္ (၂၀) ၊ ေနာက္
တစ္ဦးက (၁၅) ပင္ ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ဦးက (၁၀) ပင္ ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ဦးကေတာ့
ကြ်န္ေတာ္လိုအပ္ေနတဲ့ ပ်ဳိး
ပင္ေပါက္အေရအတြက္ (၃၀၀) ျပည့္မီေအာင္ ထပ္မံစိုက္ထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ
တစ္ပူေအး
ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ပ်ဳိးပင္ေပါက္မရွိလို႔ကျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုလြတ္လမ္းရွာႏိုင္မွာလဲဗ်။
ဒီအတြက္ အလႅာဟ္အ
ရွင္ျမတ္ကို
ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳမိပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ မိတ္ေဆြစြဟာဘဟ္ေတြကိုပါ
ေက်းဇူးတင္မ
ဆံုးျဖစ္ရပါတယ္။
တမန္ေတာ္ျမတ္က “
စလ္မားန္ေရ ၊ ပ်ဳိးပင္ခ်ဖို႔ အတြင္းတူးလိုက္ေနာ္။ အတြင္းတူးၿပီသြားလွ်င္ ငါ့ကိုအ
သိေပးပါဦး။ ငါ့လက္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စိုက္ပ်ဳိးေပးပါ့မယ္ ”
လို႔ မွာၾကားခဲ့တာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕ရဲ႕ အ
ကူအညီႏွင့္ ၿပီးျပတ္ေအာင္ တူးလိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ တမန္ေတာ္ျမတ္ကို အသိေပးအေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါ
တယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ဟာ စြန္ပလြန္ပင္စိုက္ပ်ဳိးမဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံဆီကို
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ တစ္ပါတည္းပဲ လိုက္ပါ
လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပ်ဳိးပင္ေပါက္ေတြကို တမန္ေတာ္ျမတ္လက္ထဲ
ကမ္းေပးၾကတယ္။ တမန္ေတာ္
ျမတ္က တစ္ပင္မက်န္ ေျမမွာ စိုက္ထည့္ေပးတယ္။ အလႅာဟ့္သေဘာအတိုင္းပါပဲဗ်ာ။
စိုက္ထားသမွ်ေသာ ပ်ဳိး
ပင္ေပါက္ေတြထဲက တစ္ပင္တစ္ေလးမွ ေသသြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ အားလံုး
ရွင္သန္ထြားႀကဳိင္းၾကတာပါ
ပဲ။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ ကြ်န္ဘ၀ကေန အၿပီးအပိုင္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔
စြန္ပလြန္ပင္စိုက္ပ်ဳိးေပးေရး သေဘာတူညီခ်က္
ကေတာ့ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပစၥည္းကိစၥက ေခါင္းခဲစရာအျဖစ္
က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကုန္
သည္ႀကီးတစ္ဦးက တမန္ေတာ္ျမတ္ထံကို ေရာက္လာၿပီး ၾကက္ဥေလာက္ပမာဏရွိတဲ့
ေရႊသားစႀကီးတစ္တံုးကို
ေမတၱာလက္ေဆာင္အျဖစ္ လာေရာက္ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ဟာ ရရွိထားတဲ့ ေမတၱာလက္ေဆာင္
ႏွင့္ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လမ္းကို ဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို ျပန္လည္ရရွိခဲ့
ၿပီ။ တမန္ေတာ္ျမတ္အပါးမွာ ခစားေနထိုင္ရင္း သာသနာႏွင့္ သာသနာ၀င္တို႔အေပၚ
တစ္ဖက္သတ္ က်ဴးေက်ာ္
တိုက္ခိုက္လာတဲ့ ရန္သူေတြကို ျပန္လည္တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းခဲ့ရတဲ့ ခႏၵတ္က္
(မဟာက်ဳံးစစ္ပြဲ) မွာ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္
ခြင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ရပါၿပီ။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ တမန္ေတာ္ျမတ္အပါးမွာ
ကြ်န္ေတာ္အၿမဲတမ္း အသင့္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
မုဟမၼဒ္နာစြီရြဒၵီးန္အလ္ဘားနီး(ရဟ္)၏ စြဟီးဟ္
အတ္စီးရတြႏၷဗ၀ိယဟ္က်မ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။
(၉)
တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)၏ လက္ထက္အခါသမယတြင္ ယဟူဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ထိပ္တန္း လူမႈ၀န္ေဆာင္ အ
မ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ား
၊
ဓမၼ၀န္ေဆာင္ အဓိပဓိမ်ား ၊
တတ္သိပညာရွင္ႀကီးမ်ား ၊ ဓနစည္းစိမ္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ
သူမ်ား ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ား စသည္ျဖင့္ အလႊာအသီးသီးမွ
ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္
သက္၀င္ယံုၾကည္မႈ ၊ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား၀ံ့ေသာ သတၱိဗ်တၱိ ၊ ခိုင္မာေလးနက္ေသာ
အဆံုးအျဖတ္တို႔ကို အေျခခံ၍ အစၥလာမ့္တရားေတာ္ေဘာင္အတြင္းသို႔ ေျခစံုပစ္ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကေပသည္။
ထိုပုဂိၢဳလ္မ်ားစြာအနက္မွ အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ဆိုသူ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး၏ မြတ္စလင္မ္သစ္လြင္ဘ၀ခရီး
စတင္ခဲ့ပံုမွာ အလြန္ စိတ္၀င္စား ဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။
အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္သည္ ၆
ရာစုေခတ္
အာေရဗ်ကြ်န္းဆြယ္ေဒသမွ ယဟူဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ ၾသဇာတိကၠမႀကီးကဲသူ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး
ျဖစ္သည္။ သူသည္ ယဟူဒီအယူ၀ါဒေရးရာ စာေပက်မ္း ဂန္တို႔ကို ႏွ႔ံစပ္ကြ်မ္းက်င္သူ ပညာရွိသုခမိန္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဓမၼ၀န္ေဆာင္ အဓိပတိတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ မကၠာဟ္ၿမဳိ႕မွ မဒီနဟ္ၿမဳိ႕ဆီသို႔
ဟစ္ဂ်ရဟ္ျပဳ ၾကြေရာက္လာမည့္ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)၏ ပကတိအေနအထား ႏွင့္ ေရွးက်မ္းဂန္မ်ား၌ ေဖာ္ျပျခင္းခံထားရေသာ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ႏွင့္ပတ္သက္သည့္
ႀကဳိတင္ေဟာကိန္းမ်ား
အၾကား ကိုက္ညီျခင္ရွိမရွိ
အကဲျဖတ္ဆန္းစစ္ႏိုင္ရန္ အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္သည္
မဒီနဟ္ၿမဳိ႕ဆီသို႔ ႀကဳိတင္ ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့သည္။
မဒီနဟ္ၿမဳိ႕ေဒသခံ
အမ်ဳိးသား ၊ အမ်ဳိးသမီး အရြယ္စံုတို႔သည္ မိမိတို႔ၿမဳိ႕ဆီသို႔ ဟစ္ဂ်ရဟ္ျပဳ ၾကြေရာက္
လာမည့္ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ကို ၿမဳိ႕အ၀င္မွေန၍ လႈိက္လွဲ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ႀကဳိဆိုေနၾကသည္။ အ
ခ်ဳိ႕လူတို႔မွာ ထူထပ္မ်ားျပားေသာ လူပင္လယ္ႀကီးေၾကာင့္ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးျမင္ခြင့္ မ ရႏိုင္ဟု တြက္ဆၾကသျဖင့္
သစ္ပင္မ်ားထက္သို႔ တက္ေရာက္၍ ေနရာယူထားၾကသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားက ဂုဏ္ျပဳေတးသီခ်င္းမ်ား
သံၿပဳိင္ဟစ္ေၾကြး သီဆိုေနၾကသည္။
သာ၀ကႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္(ရေႆြ႔)သည္ ထိုစဥ္က မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ
တစ္ဒဂၤ ျမင္ ကြင္းအစံုကို ဤသို႔ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
“ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ဟာ မဒီနဟ္ေျမကို စတင္ေျခခ် ေရာက္ရွိလာတဲ့အခါမွာ လူေတြဆိုတာ ပ်ားပန္း
ခတ္မွ်ပါပဲ။ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ) ၾကြခ်ီလာရာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ႔အကဲမခံ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္
လႈပ္လႈပ္ ရွားေနၾကပါတယ္ ။ လူတစ္ေယာက္က (ေအာင္ပြဲခံတဲ့ ေလသံႏွင့္) “ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီး(စြ) ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ ေဟ့” လို႔ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္
ျမဴးထူးေအာ္ဟစ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ကို ၾကည္႔႐ႈေလ့ လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ (အသင့္စုရံုးေရာက္ရွိေနၾကတဲ့) လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ရဲ႕ မ်က္ ႏွာေတာ္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ဖူးျမင္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ တစ္ၿပဳိက္နက္ထဲမွာ
ဒီရုပ္သြင္ရူပကာဟာ ဟန္ေဆာင္လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့ ရုပ္ဆင္းအဂၤါမ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ္ သိျမင္သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။ ထိုစဥ္ တမန္ ေတာ္ျမတ္(စြ) ပထမဦးစြာ ေျပာဆိုမိန္႔ၾကားတဲ့စကားကို
ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ တမန္ေတာ္ျမက္(စြ)က
ياأيّها النّاس أفشوا السّلام وأطعمواالطّعام وصلواالأرحام وصلّوا بالليل
والنّاس نيام
تدخلوا الجنّة بالسلام (ترمذى - رقم 2485)
“အို လူသားအေပါင္းတို႔ ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား(စလာမ္)ကို ျဖန္႔ခ်ိၾကကုန္ေလာ့ ။
အစားအေသာက္မ်ား ကို (မွ်ေ၀)စားသံုးၾကကုန္ေလာ့။ ေသြးခ်င္းညီေနာင္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ၾကေလာ့။
ညဥ့္ယံအခါ လူအ ေပါင္း အိပ္စက္ေနခိုက္၀ယ္ စြလားဟ္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းၾကကုန္ေလာ့။ ဂ်ႏၷဟ္
အမတသုခဘံုဆီသို႔ ေအးခ်မ္းမႈ စီရရီျဖင့္ ၀င္ေရာက္စံျမန္းႏိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္ ” လို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သိရ္မီဇီက်မ္း ၊ ဟဒီးသ္အမွတ္ (၂၄၈၅ )
သာ၀ကႀကီး အနတ္စ္ (ရေႆြ႔) က သာ၀ကႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္(ရေႆြ႔) ႏွင့္ ပတ္သက္၍
ေအာက္ပါအတိုင္း တင္ျပခဲ့သည္။
“ သာ၀ကႀကီးအဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ဟာ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ထက္ေစာ ၿပီး မဒီနဟ္ၿမဳိ႕ကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ) မဒီနဟ္ၿမဳိ႕ကို ေရာက္ရွိလာတဲ့အခါမွာ သာ၀က ႀကီးဟာ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ဆီကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး အခုလို စတင္ေျပာဆိုပါတယ္။
“ ကြ်ႏ္ုပ္ အသင့္ကို ေမးခြန္းသံုးခု ေမးပါရေစ။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို နဗီတမန္ေတာ္ေတြမွအပ ဘယ္သူမွ
တတ္အပ္ေသခ်ာ ေျဖၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
(၁) ကိယာမဟ္ (ေ၀ေနယ် တရားစီရင္ရာေန႔) ရဲ႕
ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ပံုေတြထဲက ပထမဦးဆံုး ျဖစ္ေပၚလာမဲ့ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ဟာ
ဘာလဲ။
(၂) ဂ်ႏၷဟ္(အမတသုခဘံု)မွာ
၀င္ေရာက္စံျမန္းခြင့္ရရွိသူမ်ား ပထမဦးဆံုး သံုးေဆာင္ခြင့္ရၾကမဲ့ စားေသာက္ ဖြယ္ရာဟာ ဘာလဲ။
(၃) ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အမူအက်င့္ ၊
ရုပ္ဆင္းသ႑ာန္အားျဖင့္ ဖခင္ႏွင့္ ပိုၿပီးဆင္တူတာ ၊
ဒါမွမဟုတ္
မိ ခင္ႏွင့္ ပိုၿပီးဆင္တူတာ ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ားပါလဲခင္ဗ်ာ။
သာ၀ကႀကီး
အနတ္စ္(ရေႆြ႔)က ဆက္လက္ေျပာျပခဲ့သည္မွာ “(သာ၀ကႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစ လားမ္က အဲဒီလို ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ
တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က “ အသင္ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖကို ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္ ဂ်ိဗ္ရီးလ္(အ)က အခုအေတာအတြင္းမွာပဲ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေျဖၾကားျပသြားခဲ့ပါတယ္ ” လို႔ သာ၀ကႀကီးအဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ကို ေျပာျပေတာ္မူပါတယ္။
သာ၀ကႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္က “ဟုတ္လား ၊ သူ(ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္ ဂ်ိဗ္ရီးလ္)ဟာ
ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္ေတြထဲက ရဟူဒီေတြရဲ႕ ဘံု ရန္သူေတာ္ ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္တစ္ပါးပါပဲ
” လို႔ ျပန္လည္ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး တမန္ေတာ္ ျမတ္(စြ)က အထက္ပါေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ကိယာမဟ္(ေ၀ေနယ် တရားစီရင္ရာေန႔)ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ပံုကေတာ့ “ လူေတြဟာ ကမၻာ့အေရွ႕အရပ္ေဒသဆီက
မီး(ျပႆနာ)ေတြကို ကမၻာ့အေနာက္အ ရပ္ဆီ သယ္ေဆာင္ျဖန္႔က်က္ ေမႊေႏွာင့္ၾကလိမ့္မယ္။” ဂ်ႏၷဟ္(အမတသုခဘံု)မွာ ၀င္ေရာက္ စံျမန္းခြင့္ရရွိသူမ်ား ပထမဆံုး သံုးေဆာင္ခြင့္ရၾကမဲ့ အစားအေသာက္ကေတာ့ ဟူးသ္အမည္ရွိ ႏို႔တိုက္ငါးတစ္မ်ဳိး (ေ၀လငါး) ရဲ႕ အ သည္းပို(ႏွင့္ဆင္ယင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့
အစားအေသာက္) ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အမူအက်င့္ ၊ ရုပ္ ဆင္းသ႑ာန္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔
ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ အမ်ဳိးသားႏွင့္အမ်ဳိးသမီး အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ သံ၀ါသျပဳ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ
ဖခင္ဘက္ကလာတဲ့ ကလလေရၾကည္ပမာဏဟာ မိခင္ဘက္ကလာတဲ့ ကလ လေရၾကည္ပမာဏထက္ ပိုမိုမ်ားျပားမယ္ဆိုရင္
ေမြးဖြားလာတဲ့ကေလးဟာ ဖခင္ႏွင့္ဆင္တူမွာျဖစ္ၿပီး မိခင္ဘက္ က ပိုမို မ်ားျပားမယ္ဆိုရင္ေတာ့
မိခင္ႏွင့္ပဲ ဆင္တူမွာျဖစ္ပါတယ္” လို႔ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က ျပန္လည္ေျဖၾကား ခဲ့ပါတယ္။
“ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္မွအပ အျခား ခ၀ပ္ကိုးကြယ္ထိုက္ေသာအရွင္
မရွိေၾကာင္းႏွင့္ အသင္သည္ ထို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ရစူလ္တမန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္းကို
ကြ်ႏ္ုပ္ သက္ေသထြက္ဆို ၀န္ခံပါတယ္ ” လို႔ သာ၀က ႀကီး အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္က
ေသာင္ဟိးဒ္ကို ေၾကျငာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး သာ၀ကႀကီးက “ တ မန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးခင္ဗ်ာ
၊ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြဟာ အေတာ္ေလး အစြတ္စြဲသန္ၾကပါတယ္။ မမွန္မကန္ အေကာက္ႀကံ ဖန္တီးရာမွာလည္း
ဆရာက်ၾကပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပုဂၢလရပ္တည္ခ်က္ ၊ လုပ္
ေဆာင္ခ်က္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာထားကို စံုစမ္းေမးျမန္းထားဖို႔
လိုအပ္လိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ဒီလို သက္ေသအေထာက္အထားတစ္စံုတစ္ရာ ရယူျခင္းမရွိေသးခင္မွာ
ကြ်န္ေတာ္ မြတ္စလင္မ္ တစ္ဦးျဖစ္လာတာကို သူတို႔သိသြားၾကရင္ အသင္ တမန္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ့္ၾကားက ဆက္ဆံေရးကို လုပ္ ႀကံဖန္တီး ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိၾကလိမ့္မယ္ ” လို႔
ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ မ်ားၾကာခင္မွာပဲ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)ဟာ ဂ်ဴးအ သိုင္းအ၀ိုင္းဆီကို
သြားေရာက္ၿပီး “ အသင္တို႔ထဲက အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ဆိုသူဟာ ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္ပါလဲ ”
လို႔ ေမးျမန္းေတာ္မူတဲ့အခါ ဂ်ဴးေတြက “ အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ဆိုတာ
ဂ်ဴးေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ပညာတတ္ အ သိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ပညာတတ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။
အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မား တဲ့ ဂ်ဴးအမ်ဳိးသား သူမြန္သူျမတ္ႀကီးလို႔လည္း
ဆိုရေလာက္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္ ” လို႔ ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့
ၾကပါတယ္။ ထိုအခါ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က “ အသင္တို႔သိၾကပါေလစ ၊
အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ဟာ ယခုအ
ခါမွာ အစၥလာမ္သာသနာကို သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ မြတ္စလင္မ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီေလ
” လို႔ ေမးျမန္းေတာ္မူတဲ့အ ခါမွာေတာ့ ဂ်ဴးေတြခင္မ်ာ အံ့ဩျခင္းႀကီးစြာႏွင့္ “ အို
မျဖစ္ႏိုင္တာ ၊ ထာ၀ရဘုရားသခင္ သူ႔ကို ေစာင္မၾကည့္႐ႈ ေတာ္မူပါေစ ” လို႔ တုန္႔ျပန္ေျပာၾကားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က “ အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္ ၊ သူတုိ႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔
ထြက္လာၿပီး အသင္ကိုယ္တိုင္ ဟုတ္ၾကာင္းမွန္ရာကို ေျပာျပလိုက္ေပေတာ့ကြယ္” ဟု မိန္႔
ၾကားေတာ္မူေလ၏။ အဗၺဒြလႅာဟ္အိဗ္ႏုစလားမ္သည္ မိမိ၏မိတ္ေဆြသဂၤဟ
၊ တပည့္သားခ်င္းမ်ား ေရွ႕ေမွာက္ သို႔ထြက္လာခဲ့ၿပီး “ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္မွတစ္ပါး
အျခားခ၀ပ္ကိုးကြယ္ထိုက္ေသာအရွင္ မရွိေၾကာင္းႏွင့္ မုဟမၼဒ္ သခင္သည္ ထိုအလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕
ရစူလ္တမန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္ သက္ေသထြက္ဆို၀န္ခံ လိုက္ပါ ၿပီ။ အို
ဂ်ဴးအမ်ဳိးသားအေပါင္းသို႔ ၊ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသၾကပါ။
ထိုအလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ တစ္ပါးတည္းတည္ရွိေတာ္မူေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္က်ိန္ဆို၍ ေျပာ၀ံ့ပါတယ္။
ဒီပုဂၢဳိလ္(တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)သည္ အမွန္ တရားကို ဆင့္ျပန္ေဟာၾကားဖို႔ရန္အတြက္
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕ ရစူလ္တမန္ေတာ္တစ္ပါးအျဖစ္ႏွင့္ ေစလႊတ္ ျခင္းခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုလည္း
အသင္တို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနၾကတာပဲေလ ” ဟု တင္ျပဆံုးမ၏။ ထိုအ
ခါ ဂ်ဴးမ်ားက “ အသင္ဟာ လိမ္ညာမုသားသံုးခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့
အသင္ဟာ ဆိုးယုတ္တဲ့ အသိုင္း အ၀ိုင္း က ဆင္းသက္လာတဲ့ လူဆိုးလူသြမ္းတစ္ေယာက္ပါပဲ ”
ဟု အားမလိုအားမရ ေျပာဆိုလွ်က္ေခါင္းငိုက္ စိုက္က် သြားခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။
မုဟမၼဒ္နာစြီရြဒၵီးန္အလ္ဘားနီး(ရဟ္)၏ စြဟီးဟ္
အတ္စီးရတြႏၷဗ၀ိယဟ္က်မ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။
(၁၀)
ဗဒရ္စစ္ပြဲတြင္ မြတ္စလင္မ္စစ္သည္ေတာ္တို႔၏လက္၌ သံု႔ပန္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းျခင္းခံခဲ့ရသူ ရန္
သူ႔တပ္သား အဘူအဇီးဇ္ဘင္အုမိုင္းရ္သည္ မိမိ၏ သံု႔ပန္းဘ၀အေတြ႔အႀကဳံကို ဤသို႔ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဗဒရ္စစ္ပြဲမွာ မြတ္စလင္မ္စစ္သည္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းျခင္းခံခဲ့ရၿပီး သံု႔ပန္းဘ၀
ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က “ စစ္သံု႔ပန္းေတြကို ေကာင္းမြန္ေျပျပစ္စြာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံၾက
ရမယ္ ” လို႔
မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဗဒရ္စစ္ေျမျပင္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔
အန္ဆြာရီေတြႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အ
ၾကားမွာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြလိုပဲ
ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ေန႔လည္စာ စားတဲ့အခါ
မွာေရာ ညစာစားတဲ့အခါမွာပါ
ကြ်န္ေတာ္တို႔သံု႔ပန္းေတြအတြက္ မုန္႔ႏွင့္ အထူးသီးသန္႔ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးၾကၿပီး သူ
တို႔ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့
စြန္ပလြန္သီးကိုပဲ မွီ၀ဲစားသံုးၾကပါတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္(စြ)က သူတို႔ေတြကို ဒီအတိုင္း
ပဲ လမ္းညႊန္မွာၾကားထားလို႔တဲ့ေလ။ မုန္႔ေလးတစ္ဖဲ့တစ္ပိုင္းေလာက္
သူတို႔လက္ထဲေရာက္လာခဲ့ရင္ အဲဒီမုန္႔ပိုင္း
ေလးကို သူတို႔မစားသံုးဘဲ
ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာေကြ်းၾကေတာ့ ရွက္လည္းရွက္ ၊ အားလည္းနာမိတာေၾကာင့္ သူတို႔
ပဲစားၾကပါေစဆိုၿပီး
ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေပးလိုက္ၾကေရာေလ။
ကိုင္လို႔
ေတာင္မၾကည့္ၾကဘူးဗ်။
စီးရဟ္အိဗ္ႏုဟိရွားမ္က်မ္း ၊ အတ ြဲ(၁) ၊ စာမ်က္ႏွာ (၆၄၄)
(၁၁)
အသင္ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါမွာ ေရပိုထည့္ၿပီး ခ်က္ပါ။ အသင့္ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစုကိုလည္း ၾကည့္႐ႈ
ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ (ဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္ ေပးကမ္းေကြ်းေမြးလိုက္ပါ)။ အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ျခင္းက သူတို႔ကို တစ္
စံုတစ္ရာ
အေထာက္အကူျပဳရာ
ေရာက္ပါတယ္။
သာ၀ကႀကီး အဘူဇရ္(ရေႆြ႔)
မြတ္စလင္မ္က်မ္း ၊ ဟဒီးဆ္အမွတ္ (၄၇၆၆)
ေနနိုင္သူ(ေက်ာက္ဖ်ာ)
ေနနိုင္သူ(ေက်ာက္ဖ်ာ)
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.